اولا: امام علی (ع) در قدم نخست از خود واکنش نشان داد
نشانه ى
ایمان واقعى آن است که انسان در همه ى امور تسلیم فرمان خدا و مطیع انبیا و
اوصیا و جانشینان به حق آنان باشد. به چند نمونه اشاره مى کنیم:
1.
قرآن مى فرماید: مؤمنان کسانى هستند که هرگاه با پیامبر هستند، بدون
اجازه ى او جلسه را ترک نمى کنند، «واذا کانوا معه على أمرٍ جامع لم یذهبوا
حتّى یستأذنوه»( نور، 62.)
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
اِلهى عَظُمَ الْبَلاَّءُ وَبَرِحَ الْخَفاَّءُ وَانْکَشَفَ الْغِطاَّءُ وَانْقَطَعَ الرَّجاَّءُ
خدایا بلاء عظیم گشته و درون آشکار شد و پرده از کارها برداشته شد و امید قطع شد
وَضاقَتِ الاْرْضُ وَمُنِعَتِ السَّماَّءُ واَنْتَ الْمُسْتَعانُ وَاِلَیْکَ
و زمین تنگ شد و از ریزش رحمت آسمان جلوگیرى شد و تویى یاور و شکوه بسوى تو است
| |
مؤمن
هرگز در بن بست قرار نمى گیرد، چون خدا ولى و سرپرست اوست و او را از
تاریکى ها و ظلمات خارج مى کند «یخرجهم من الظّلمات الى النّور»(بقره، 257) مؤمن یک سرپرست دارد و او خداست، «اللّه ولىّ الذین آمنوا...»(بقره، 257) |